Եթե կա կարոտ, պետքա էդ կարոտը նորից ապրելու հնարավորություն լինի, հակառակ դեպքում դրա գոյությունը անիմաստա...

Կարոտել եմ ձմեռվա էն սառը ու ցուրտ օրերը, որ դրսում կանգնած քեզ էի  սպասում… ուզում եմ նորից էդ ժամանակվա աչքերով նայես ինձ, անկեղծ, ուրախ ու սիրով լի…

Երեկ ահագին ժամանակ մինչև քնելս նստել ու  մտածում էի ինչքան լավ կարար լիներ ամեն ինչ, եթե ոչ թե ես փորձեի քեզ փոխել, այլ ինքս ինձ փոխեի։ Ափսոս ես էլ վերականգնելու հույս չունեմ, ամեն ինչ իրա սահմանից անցել ա։ Կարոտում եմ 5-6 ամիս առաջը… Այ էդ ժամանակ ես երևի երջանիկ էի։ Ձմեռ, ցուրտ, առավոտ 6-7ից ճանապարհ էիր ընկնում հանուն մի բանի…  ու ես հիմա եմ հասկանում թե դա անելն ինչ դժվար էր, հիմա եմ հասկանում, որ էդ ամեն ինչը ես չեմ կարողացել գնահատել: Նենց կուզեի ամեն ինչ նորից սկսել, ամեն ինչ նորից՝ 10 ամիս առաջվանից:


Գիտեմ, դու քեզ մենակ ես զգում հատկապես էն ժամանակ, երբ ես չեմ լինում քո կողքին: Մենակ ես լինում, երբ քեզ սիրողի անտարբերությունից դու ես սկսում մյուսների նկատմամբ անտարբեր լինել:

Երբ մենակ ես լինում, միշտ ուզում ես գնաս նենց մեկի մոտ ով քեզ սպասում ա էդ օրը, սպասում ա որ իրան գնաս ու պատմես քո մտքերի ու խնդիրների մասին, ցանկությունների ու նպատակների: Գնում ես իրա մոտ, որովհետև ինքը քեզ ուրախացնում ա:

Մեկ ա, ինչքան էլ որ բողոքեմ, ատեմ, չսիրեմ, զզվեմ, սպանելու ցանկությունից մեռնեմ, չարությունից ինձ ուտեմ, էդ ամեն ինչը իրական մտքեր չեն:

Երևի սպասում ես որ զանգեմ. գիտեմ, որ հենց իմ անունը հեռախոսիդ վրա տեսնում ես, ուրապանում ես: Ես էլ համառորեն սպասում եմ որ դու զանգես... նույնիսկ չգիտեմ իրականում հիմա որտեղ ես, քունս չի տանում էդ մտքից, ոչ էլ ուզում եմ զանգեմ:

Հույս ունեմ հիմա քնած ես...


Բարի գիշեր

Էն որ
համ սիրում ես, համ չես սիրում
համ ուզում ես կողքդ լինի, համ չես ուզում
համ ուզում ես զանգես, համ չես զանգում
համ ուզում ես գոնե սմս գրես, բայց չես գրում
համ կարոտում ես, համ քեզ համոզում որ կարոտ չկա
համ անհանգստանում ես, համ քեզ անտարբեր ցույց տալիս
համ ուզում ես սպանես, համ հասկանում ես որ քեզ էլ կսպանես

կառանտին պուճուր…

Պարկած եմ, չեմ ուզում քնեմ, չեմ ուզում որ էս լուռ հանգստությունը  ավարտվի, ուզում եմ մենակ լսել սեփական մտքերիս։

Անկեղծ ասած այս ամենից հոգնել եմ ես… Ո՜նց եմ ես քեզ հասկանում Սեւա՛կ։

Մի քանի միտք, որոնք ցանկացա այստեղ առանձնացնել:

"Любите друг друга",- сказано в высшем законе, но что за смысл вложен в эти слова? На каком рациональном основании покоится этот стих любви? Почему я не должен ненавидеть врагов моих; ведь если я "возлюблю" их, не отдаст ли это меня в их власть?


Естественно ли для врагов творить добро друг другу, и ЧТО ЕСТЬ ДОБРО?


Может ли изорванная и окровавленная жертва "любить" омытые кровью челюсти, что разрывают ее на части?


Любить врагов своих и творить добро тем, кто ненавидит и использует тебя - не есть ли это презренная философия спаниэля, который перекатывается на спину, когда его пнут?


Ненавидь врагов своих всем сердцем, и, если кто-то дал тебе пощечину по одной щеке, СОКРУШИ обидчика своего в ЕГО другую щеку! Сокруши весь бок его, ибо самосохранение есть высший закон!


Нет ни небес в сиянии славном, ни ада, где жарятся грешники. Здесь и сейчас день наших вечных мук! Здесь и сейчас наш день наслаждения! Здесь и сейчас наш шанс! Выбери же этот день, ибо спасителя нет!


Скажи сердцу своему: "Я - сам себе повелитель!" 


Говорят что "правда освободит людей". Однако, сама по себе, правда не освободит никого. Лишь СОМНЕНИЕ приносит освобождение мыслей.


Без сомнения, человек, оплакивающий безвременную кончину своего близкого, предпочел бы нахо-диться рядом с ним, нежели отдать его в руки Бога! Взамен же он получает лишь елейные утешения своего священника, говорящего: "На то была воля Божья" или "Утешься, сын мой, теперь он в руках Господних". Такие слова - очень подходящий для набожников способ мириться с безжалостием Бога или же оправдывать его. Но если Бог столь всемогущ и столь милостив, как объяснить почему он позволяет твориться этому? Слишком долго набожники припадали к своим библиям и сводам правил, чтобы доказывать или разубеждать, обвинять и толковать.


Если молиться и надеяться что произойдет что-либо, то не останется времени на позитивное действие, направленное на то, чтобы это ПРОИЗОШЛО.


Богу дозволено делать то, что запрещено человеку, как, например- убивать людей, творить чудеса ради удовлетворения своих потребностей, управлять целым миром, не неся за это никакой видимой ответственности и т.д. и т.п. Если человеку нужен такой Бог и он признает его, значит, он поклоняется творению рук человеческих. То есть, ОН ПОКЛОНЯЕТСЯ ЧЕЛОВЕКУ, СОЗДАВШЕМУ БОГА.



Христианская вера определяет семь смертных грехов: жадность, гордыня, зависть, гнев, обжорство, вожделение и леность. Сатанизм же подразумевает удовольствие с каждом из них, если они ведут к физическому, духовному и эмоциональному удовлетворению. Сатанист знает, что ничего предосудительного в жадности нет, поскольку жадность означает лишь то, что человек желает большего, чем он уже обладает. За завистью кроется пристрастное рассмотрение имущества других и желание иметь подобные вещи у себя. Зависть и жадность есть движущие силы амбиции, а без амбиции весьма немного чего-либо значимого может быть достигнуто. Обжорство - значит просто есть больше, чем нужно для поддержания жизни. Когда вы наедаетесь до ожирения, другой грех - гордыня, побудит вас сохранить наружность, а значит, и самоуважение.



Раз естественные инстинкты человека вводят его во грех, все люди есть грешники; а грешники попадают в ад. Если все мы попадем в ад, то встретим там своих друзей. Рай же должен быть населен весьма странными существами, коли все, для чего они вели праведную жизнь на земле, - это попасть в место, где они целую вечность могли бы бренчать на арфах.


Ханженские пророки научили людей бояться Сатану. Но как же быть с такими терминами как "богобоязнь"? Если бог столь милостив, зачем тогда людям бояться его? Неужели можно поверить, что от страха просто некуда деться? Если надо бояться Бога, то почему бы тогда не прекратить быть "сатанобоязненным" и, по крайней мере, тешиться хотябы отрицанием своей богобоязни? Без этого всеобъемлющего страха у набожников нечем было бы поддерживать свое влияние на прихожан.

Նստած Քլայդերմանի երաժշտություններն եմ լսում: Նոր հիշա, թե ոնց էի վախտին գիշերը 4-5-ից հետո սկսում ստեղծագործել :Դ Հետո կարդում էի չէի հավատում որ ես եմ գրել ու հիմա չեմ էլ հիշում դրանք որտեղ են ու ոնց կարելիա գտնել: Ու էլի համալսարաննա մտքումս, որ չի թողնում հանգիստ օրերս անցկացնեմ, որովհետև պարտքերս դրել են «վզիս», իսկ ես էդքան «փող» չունեմ որ ամեն առարկայի պարտքը տամ: Ցավոտ վիճակա: Մի հատ բարձրագույնի դիպլոմ կուզեմ էլի, ինձ ոչ հոգեբանի մասնագիտություննա պետք, ոչ էլ դրանով զբաղմունք աշխատանքը, որովհետև բավականին հեռվացել եմ հոգեբանությունից ու բավականին խորացել ՏՏ-ի մեջ: Մնումա մի տարբերակ մենակ. մի քանի տարի հետո ուղղակի գնել դիպլոմ (խոսքը մեր մեջ): Իմ համար եթե համալսարանը վախտին հետաքրքիր ու լիքը նոր բաներ սովորելու տեղ էր, հիմա ես համալսարանում մենակ պրոբլեմ եմ տեսնում ու ինձ ճնշող իրավիճակ: Մնաց մի տարի (էս տարին չհաշված): Պետքա մի կերպ ձգել:

Վախտին երբ էլի սենց իրավիճակ էր ու փորձում էի դասերս էլ հասցնեի, արդեն գնում էի բժշկի, որովհետև մոտս ահավոր հոգնած վիճակ էր: Գործից հետո սպանեին դուրսը չէի մնա մեկնումեկի հետ հանդիպեի, գնում էի տուն ու շուտ քնում: Ինչ սկսեցի դասի համարյա չգնալ, ամեն ինչ ուղղվեց ու մինչև հիմա տենցա: Հիմա ես արդեն կարողանում եմ վեցից հետո մինչև ուշ գիշեր ինչ-որ բանի մասնակցել:

Սենց նայենք իրավիճակին.

Դրական.

Ունեմ աշխատանք, որից ինձ վերջերս հավատացրին որ գոհ կլինեմ:
Ունեմ երկրորդ աշխատանքը, որը չգիտեմ ինչքան կտևի, համենայնդեպս դժգոհ չեմ:
Ինչ ճիշտնա ճիշտնա, կա ինքնահաստատում որպես էս ամեն ինչի հետևանք, որի կարիքը ունեմ ու որի կարիքը բոլորն ունեն:
Համալսարանում գրանցված եմ որպես ուսանող:

Բացասական.
Աշխատանքի հետ կապված բացասական մտքեր չեն գալիս:
Կա համալսարան, որտեղ պետքա սովորել ու սովորածին համապատասխան ամեն տարի հանձնել քննություններ, որոնք եթե ես անեմ աշխատանքային ծանրաբեռնվածության հետ մեկտեղ, ես կունենամ արդեն առողջական խնդիրներ: Ես չեմ ուզում նորից է՜ն վախտվա նեվրոտիկ վիճակների մեջ լինեմ, բայց երբ քեզ ասում են որ լիքը լիկվիդներ ու չհանձնած միջանկյալներ կան ու որ դրանք պետքա հնարավորինս արագ հանձնել, ինձ մոտ արդեն տագնապային վիճակա առաջանում, որը սկսումա ճնշել զգայական ու իմացական բոլոր կենտրոնները ու հետևաբար իմ օգտակար գործողության գործակիցը բավականին իջնումա: Եթե իջնումա ՕԳԳ-ն, ուրեմն իջնումա իմ արդյունավետությունը, եթե իջնումա իմ արդյունավետությունը, ուրեմն իջնումա նաև աշխատանքի ընթացքում «ցուցաբերած» որակները:

Կարելիա անել հետևյալ հետևությունը, որ համալսարանը ներկա դրությամբ ու ապագա դրությամբ չի տալիս ինձ ոչ մի տվյալ պահին անհրաժեշտ բան, որը կարելի կլիներ օգտագործել: Սենց ասած, իրա տված էներգիան չի լինում փոխակերպել դրական էներգիայի: :D Ի՞նչ կարելի է անել, եթե համարենք որ.

է. Ուղեղիս հնարավորությունները ինձ չեն ներում սովորել մեկ տարվա անցածը, քանի որ ես աշխատում եմ շաբաթը վեց օր, առավոտյան 9-ից մինչև 19-ը ու մտավոր ու ֆիզիկական հոգնածությունը թույլ չի տալիս կենտրոնանալու ու ինչ-որ բաներ սովորել: Չգիտեմ՝ ես տենցն եմ:
թ. Ես չեմ սիրում դասախոսներին խնդրել ու դերասանություն անել, որ ինձ գնահատական նվիրեն:
փ. Գումար օգտագործել գնահատականի համար՝ իմ ոճը չի:
ձ. Համալսարանն ինձ վրա ազդում է գեր բացասական ու եթե ժամանակին այն ինձ համար հետաքրքիր ինչ-որ բան սովորելու ու նոր բան բացահայտելու տեղ էր, ապա այժմ ուսերիցս կախված մեծ պրոբլեմ է:

Ասում ես ինչ կարելի է անե՞լ...